(Аутар невядомы)

Шуткую. Наспраудзе есць шмат прыгожага. Трэба пашукаць.

Калі вашая мова
Была мовай бацькоў,
Яе сутнасць, аснова
У цысціні простых слоў.

Яна сэрцу бліжэй
І мацуе яго,
Яна родная мова
Для народа твайго
(Ю.Марозава)

Яе чыстыя гукі
Вабяць сэрца і слых,
Гэта мова нашчадкаў
І, канешне ж, старых.

Не злічыць ўсе багаце,
Што нам мова дае,
Не магчыма гадзіну
Нам пражыць без яе.

Самабытнасць народа,
Мудрасць продкаў ўсіх,
Адлюстроўвае мова
У паданнях сваіх.

Колькі казак, легендаў,
Усялякіх прыкмет
Назбірала скарбніца
І пусціла ў свет.

Хараство роднай мовы
Апявалі сыны,
Дзеці родных прастораў
Беларускай зямлі.

Яны ведалі мову,
Ганарыліся ей
І лічылі заўседы
Лепей іншай якой.

Мова Брыля, Купалы -
Гета словы душы,
Ведаць гэтую мову
Мы павінны заўжды.

Дзеці вайны
За войны забілі многа дзяце
Не глядзелі фашысты жанчыны, ці дзеці
У навесы, у хлявы заганялі
Там іх стралялі, бамбілі, палілі

Ім не спявалі вяселенькіх песен,
Ім не было чаго і паесці.
Не жылі ў кватэрах, а жылі у склепах
Але людзі дзяцей ратавалі…

У лясы занасілі і там гадавалі
Іх не вучылі, як пішуцца словы,
Іх навучалі вайне і тэрору.
Пажарам здаваліся першыя зоры.

Не чулі ні звону рачулкі,
Ні паху хваевых гаёў у вясеннія ночы.
Ні раз прачыналіся ў жаху ў ночы,
І чулі як людзі крычалі, ад ран паміралі.

Але праляцелі гады як імгненні,
І сталымі стала дзяцей пакаленне.
Ад іх пра вайну і пра гора мы знаем
За мужнасць, за смеласць мы іх паважаем!

22.01.04